Turkmenistan

Vanuit Tiblisi reden we door Azerbeidjan naar Baku. Omdat we de boot naar Turkmenistan moesten regelen, hebben we grote wegen genomen, om zo sneller in Baku te zijn. Helaas was het geen bijzondere route: autoweg en autoweg-in-wording. Maar gelukkig op tijd om contact te leggen met het ticketoffice van de boot. En de volgende dag konden we tickets kopen. Dit klinkt wel simpel,maar het heeft tenminste 10 telefoontjes gekost om het te regelen. Uiteindelijk werden we om 23'uur verwacht bij de boot. En mochten we er om 05.00 op. Snel een hut gescoord en slapen. De volgende dag verliep heerlijk relaxed en we zouden volgens schema na 16 uur aankomen.
Alleen....de president was jarig en had bedacht dat in onze aankomsthaven Turkmenbashi te vieren. Of het was slecht weer. Of de windsurfwedstrijden waren de spelbreker. Of alle 3. Het is wel raar, als er ineens gezegd wordt dat we niet de haven in mogen. We hadden er niet op gerekend maar toch de teleurstelling elegant geaccepteerd. We konden 2 dagen later ineens wel de haven invaren. Achteraf blijkt het vrij normaal te zijn dat de boot niet de haven in mag varen om onduidelijke redenen. 5 dagen vertraging komt regelmatig voor. Het was even slikken, maar ook beseffen dat je in het een na geslotenste land van de wereld wilt gaan rijden! En wat ik zelf wel een beetje raar vond dat de douches en toiletten gewoon niet werden schoongemaakt. Dat gebeurt pas als de boot de haven invaart, om schoon te zijn voor de nieuwe reis. Het was vrij onfris...
Na 5 uur douane, goed overleg met onze gids Maksat, een paar uurtjes slapen, op weg naar Yankikaly, met bijzondere zandsculpturen. Heel erg mooi. Tom Waes heeft er in zijn leuke reisprogramma beelden van laten zien. Wij hebben eigenlijk geen belemmeringen ervaren in wat we wilden zien of fotograferen. En op vragen kregen we antwoorden, hoewel die antwoorden volgens mij niet altijd eerlijk waren, maar vooral wenselijk.
Het was een lange en behoorlijk warme ( tegen de 40') rijdag, maar we waren enorm onder de indruk van het fantastisch landschap. Gelukkig heeft Maksat, onze gids het programma na onze 2 dagen vertraging kunnen aanpassen zodat we niet alleen steden zien in Turkmenistan.
We hebben in Balkanabat geslapen en zijn de volgende dag direct naar Asgabat doorgereden. Overal wordt aan de weg gewerkt, hele stukken snelweg zijn nieuw, aan andere stukken wordt gigantisch hard gewerkt. Alleen, de
wegen zijn zo stil dat ik heel makkelijk vanaf mijn rijdende motor foto's kon maken. Dat kan natuurlijk niet als het druk is of slecht wegdek! Denken ze dan zover vooruit, dat er over een paar jaar wel zoveel auto's rijden dat de weg een beetje gevuld is?
Asgabat is ongelooflijk, alles is wit, elk gebouw dat na de aardbeving van 1969 is gebouwd, is wit. Oneindig veel ministeries, heel veel gedenktekens en ook heel veel fonteinen en lantaarnpalen. Een behoorlijke overdaad. Wij vroegen steeds waar de mensen waren, want je ziet overdag geen mens op straat. Maksat zegt dat iedereen binnen blijft omdat het zo heet is en pas na 19.00 naar buiten gaat. Inderdaad hebben we wel mensen gezien die lekker in een restaurantje in een park kwamen eten. En spelende kinderen.
Er is eigenlijk nergens schaduw, geen bomen, geen afdakjes. Het hele land baadt in de zon. ( nu we in Oezbekistan zijn zien we toch iets totaal anders).
Het hele land lijkt gemaakt te zijn. Heel erg bedacht. We hebben niet met 'echte mensen' kunnen praten, maar wat we zagen was niet heel erg negatief. De vrouwen dragen allemaal prachtige lange jurken. Ze zien er best gelukkig uit. Het is natuurlijk absoluut niet te vergelijken met hoe wij leven, maar de geslotenheid lijkt niet echt op onderdrukking. Iedereen is wel heeel bang voor de politie.
En het lijkt alsof elke agent een lasergun op zak heeft. We zijn er dagelijks ermee beschoten! Ik schrok er elke keer van.
Maksat vertelde wel iets over wat mag en moet in Turkmenistan. In de dorpen werken de meeste vrouwen niet en in de steden zagen we veel vrouwen de plantsoenen bijhouden en zelfs de witte strepen op de weg poetsen. Daar waren ze handig in, volgens Maksat...
Internet is heel mondjesmaat aanwezig. En als het er is, is het vooral traag. Facebook kun je niet gebruiken. En auto's moeten gewassen zijn. Echt waar! ( motoren dan weer niet)
De Russen zijn er behoorlijk welkom en er is een beetje scepsis over de VS. Maar ik heb slechts 1 bron om uit te putten, Maksat. (en Tom Waes).
Ik vond het heel bijzonder om door Turkmenistan te rijden en een klein beetje te proeven van hoe mensen daar leven. Wat mij het meeste bij blijft is het gebrek aan schaduw. Nergens een plek om te schuilen tegen die machtig hete zon. Ook dat is toch maakbaar?