de laatste loodjes

De laatste loodjes..

Nog een relaxed dagje Lijiang met een nieuwe gids: Jerry. Deze jongen luisterde naar ons en wilde niet alle prachtige monumenten en tempels laten zien, maar lekker met ons door de oude stad dwalen.
Hoewel, oude stad. Er is ook een nieuwe oude stad, waar de oude stad is nagebouwd en ook vooral souvenirswinkeltjes zijn die allemaal hetzelfde verkopen. Alleen is er meer ruimte tussen de winkels en zijn de straten iets beter. Ook is er stromend water.
Al met al ben ik wel in verwarring gebracht. Want in de echte oude stad zijn ook de winkeltjes gerenoveerd en kun je vooral zien dat het de oude stad is doordat de watermolen er is. Die molen is het belangrijkste monument van Lijiang. De oude en de nieuwe oude stad lijken dus erg op elkaar.
Het is er in elk geval wel gezellig, met heel veel Chinese toeristen, die netjes achter hun gids-met-vlaggetje aanlopen.
S'avonds vliegen we naar Chengdu, waar we een supersuite hebben geboekt. Gelukkig, want de zon is op. Mist is ons deel weer. Ook op weg naar het Panda breeding center is het mistig. Dat panda centrum is ook zo'n goed Chinees georganiseerd toeristisch aantrekpunt, maar ik krijg niet echt in beeld wat er allemaal gebeurt, hoeveel panda's er nu zijn, hoe het fokprogramma er uit ziet en of de panda in de toekomst wellicht weer in het wild kan leven. We hebben wel hele leuke foto's kunnen maken.
Op de terugweg naar de stad hebben we onze eerste negatieve ervaring met taxi's. De heenrit kostte 50 yuan. Toen vroeg de taxichauffeur al of hij op ons moest wachten. Wij zeiden, nee joh, we kijken wel hoe we terugkomen.
Bij de uitgang stonden wel 10 taxi chauffeurs. We konden mee voor 100 yuan. Nee, riepen wij, dat is raar, op de heenweg kostte het de helft! Heb je geen meter? 10 taxi chauffeurs kregen de slappe lach. Wij lopen dus door naar de volgende taxi met meter. Maar die wilde ons niet brengen. Weer verder onderhandelen met een chauffeur met een busje. Die wil ons wel brengen. Wij stappen in en de chauffeur schuift direct de deur dicht. Ai, zit mijn jas er nog tussen. Gat erin. Ik boos. Chauffeur zegt sorry. Maar dat gat zit natuurlijk nog steeds in mijn jas, ook al zeg je sorry. Na tussenkomst van een Engels sprekende panda-voerder komen we eruit en brengt de chauffeur ons netjes terug. Hij vindt het echt rot van mijn jas. Gelukkig maar. Ook dit is China.

Op Schiphol hebben we ons record verbroken: 19.00uur landen en om 19.30 staan wij buiten met onze bagage. Met nog een extra controle rondje door de douane!
Marnix en Ingeborg hadden geeneens tijd om te parkeren. We konden zo instappen en doorrijden.
Best fijn thuiskomen, vooral omdat dit wel in het teken van Belle stond. Nu is het pas echt dat Belle nooit meer ligt te wachten op haar vertrouwde plekje. Br, rotgevoel. Maar haar plekje in de tuin is er. Toch ook vertrouwd.

Bijzonder aan China:
Verkeer. Rechts heeft altijd voorrang. Zelfs met rood stoplicht.
Eten, ze eten echt alles, met botjes en huid en haar.
Toeristische attracties zijn enorm strak georganiseerd. En ga maar niet van het pad af…
Grote steden. Bejing is zo groot als Nederland, met eenzelfde aantal inwoners.
Elke stad heeft zijn eigen gidsen.
Chinezen staan altijd vooraan in een rij. Zij vlechten zich bijna zonder iemand aan te raken naar voren.
Een winkelmedewerker kan makkelijk 3 mensen tegelijk helpen.
Buiten de stad wordt er nog wel wat gerocheld en geslurpt en gespuugd.
De parken, waar vooral de iets oudere Chinezen spelen, dansen en Tai Chi-en.
De angst die veel Chinezen hebben om iets in het Engels te zeggen.
De enorm grote en dure auto's. We hebben gezien: Lamborghinis's, Ferrari's, Gserie Mercedes, de duurste BMW's, een Hummer, chique Audi's. Je ziet bijna geen modale auto's.
Elektrische scooters in grote aantallen.
Gigantisch verschil tussen arm en rijk.
Tibet. Daar gaan we vast nog eens naar toe!