boodschappenmandje vullen in Sjangeri-la

Ik vier een feestje! We zijn op reis.
Vanuit Kunming zijn we naar Dali gevlogen, om daar opgehaald te worden door de gids Cathy en chauffeur mr Young. In een aangename auto hebben we wat highlights van Dali gezien, en veel gehoord van Cathy. Zo fijn is dat, een gids helemaal voor ons alleen.
In de loop van de middag zijn we naar Lijiang gereden. Dat duurde zo'n 4 uur, maar de uitzichten waren adembenemend. Daar stond de plaatselijke gids al weer klaar, Fred. Fred heeft ons in het hotel gebracht en toen er wat moeilijkheden waren over rooklucht (je kon er tegen staan) en lichten die niet aankonden, moest hij ons redden om een andere kamer te krijgen. De receptioniste wilde niet eens met ons praten, terwijl ze wel begreep wat wij bedoelden. Wij bleven vriendelijk lachen en wachten. Fred regelde het snel en zei dat we ons niet ongerust moesten maken over kosten. Wij fronsten onze wenkbrauwen...hoezo kosten, hun licht doet het niet. Geen kosten natuurlijk.
Na een behoorlijk koude nacht, waarbij we geen verwarming hadden, maar toch heldhaftig gedouched hebben, zijn we gaan ontbijten. Noodlessoep en een gebakken ei. Best lekker. Alleen moet er dan geen Chinees bij het uitgifte loket in je hoofd staan roken. Maar ja, this is China!
Op pad naar Shangri-la. (spreek uit: Sjangereli-la). De Chinese regering heeft de naam veranderd, het was eerst Zhongdian, en wil hierdoor meer vooral Chinese toeristen naar de stad trekken. De rit er naar toe was prachtig, maar we voelden ook wel een beetje dat het hooggelegen is. De stad ligt al op 3000mt, dus onze lichte hoofdpijn kon goed verklaard worden. Meer drinken dus.
In deze stad wonen heel veel Tibetanen, met hun prachtige traditionele huizen. Krijgen we toch een beetje het Tibet gevoel. Ik wist dit niet, maar wilde heel graag hiernaar toe komen. Nu weet ik waarom!
Er is een prachtig oud gedeelte, met de huizen een beetje kriskras en hutje mutje door elkaar. Volgens onze nieuwe Tibetaanse gids Peter helpt de regering wel om ook de oude stad te bewaren. We waren bij de hooggelegen tempel en hadden hier een goed overzicht over oud en nieuw. Peter nam ons mee naar het natuurpark iets buiten de stad. Dat was wel een beetje op zijn Chinees aangepakt: een snelweg door het park, waar bussen rijden, die op bepaalde plekken haltes hebben. Een bus gaat pas weg als ie vol is. En dat is heel snel. Kakelende Chinezen, die genieten van het met elkaar zijn. Het park was niet heel bijzonder, mooie bossen, een mooi meer, mooie jaks die daar grazen en dat was het wel qua wild. Er zouden ook beren wonen en eekhoorns. Niet gezien.
Maar als je uitstapte mocht je in de rij over het keurig aangelegd betonnen pad met houtnerf profiel. De Chinezen gingen wel een beetje van het pad af, om leuke foto's te maken, maar eigenlijk mocht dit niet!
Er waren Green Toilets. Daar wilde ik meer van weten! Het was een ronde ton, met een groene plastic zak erin. Ik heb niet zo goed durven kijken, maar ik heb zoiets wel eens gezien in een kampeerprogramma. In de groene zak zit dan een gel, die het dik maakt en de geurtjes absorbeert. Een ander gebruik van gel dus.
Er zat nu wel een deur in de wc, maar die sloot niet goed. Iedereen hield dus een beetje de deur voor elkaar dicht. Meisjes onder elkaar, hihi. Ik heb ook al wc's gebruikt zonder deur. Dat is een dwarse sleuf (excuseer le mot) die onder meerdere zijpanelen doorloopt. Daar ga je dan maar gewoon boven hangen. Het water stroomt continu door. Ach ja, this is China!
Elke attractie in China is strak georganiseerd. Het is duidelijk waar je naar binnen moet, hoe de route verder loopt en als je alles netjes gevolgd hebt kun je niet zo maar naar buiten. Nee, eerst moet je door 3 hallen met geneeskrachtige kruiden, zilveren sieraden en jade natuurlijk en dan komen de etenswaren nog. Alles mooi uitgestald en met enthousiaste verkopers. Altijd wel iemand die erin trapt....

Met eten hebben we de laatste dagen veel meer succes. We vragen of we in de keuken mogen kijken en wijzen het gewoon aan. Soms twijfelt de kok, en belt een vriendin die in het Crowm Plaza hotel werkt en dus Engels spreekt. Krijg ik opeens een dame aan de telefoon die vraagt wat we willen eten. En we krijgen het voorgeschoteld en het smaakt fantastisch! En we hebben ook bij een eettentje gegeten, jakvlees. Ook lekker. En gebbqd in de straat waar we nu het hotel hebben. In de vitrine uitgezocht wat we wilden, dan wordt er in een rond tafeltje een kolenvuurtje gestookt en na een kwartiertje krijg je voorgebakken pig en fish op je bbq gelegd. Wij vonden het vermakelijk, en lekker, maar ook de tenteigenaar vond het geweldig en zelfs een moeder met een schattig meisje (a la Nenna) moest even naar ons zwaaien.

Nu lekker warm worden, want het is wel koud. Donsjas, handschoenen en hoofdband doen het gelukkig goed.
En wat ben ik blij dat we naar Sjangri-la zijn gegaan. Al was het maar om met Peter te kunnen kletsen, zijn oma even te begroeten en een kijkje te nemen in een echt Tibetaans huis.

Even een Marnix herinnering: als je aan een Chinees (die Engels spreekt) bijvoorbeeld vraagt: je hebt zeker geen auto, en hij zegt JA, dan betekent dit dat hij inderdaad geen auto heeft. Marnix deed dit als heel jong jongetje ook en bracht daarmee veel mensen in verwarring.