oeps

Pokhara via Tansen naar Bairawa.

Na nog een gezellige winkelmiddag in Pokhara, waar veel keus is, maar niet de overdaad, zoals in Kathmandu, gaat de tocht vandaag richting de grens van India. Morgen hebben we namelijk een lange route te gaan naar Varanasi. Dus willen we zodra de grens geopend is erdoor.
Een mooie route, bochten, vooral veel bochten en prachtige uitzichten. Vaak nog besneeuwde toppen in de verte! Nog een fotosessie gedaan met een wolk-in-dal-achtergrond. Mooi mysterieus, dus.
Tansen was verrassend, kleine steile weggetjes en heel veel winkelkraampjes, waar de locals (waarschijnlijk) hun inkopen doen. Ik zag er niet veel toeristen…Maar veel hippe dingen waren er niet te vinden. Wel een giga gave locatie voor een groepsfoto. Die hebben we met veel publiek kunnen maken.

Naar Varanasi.
De laatste rijdag voor de Enfields. Ik had m eindelijk een beetje door en begreep zn schakelnukken. Zelfs het starten lukte (bijna) altijd.
We begonnen op tijd, bij de grens. Die ging om 6 uur open, en tijdens het inklaren van de Enfields konden we ons ontbijtje nuttigen. Om 8 uur konden we verder. Een lange weg, 320 km, met minder bochten en meer dorpen en steden om te doorkruisen.
Het Indiase verkeer is niet heel simpel te begrijpen. Het is erg druk en het lijkt dat iedereen maar wat doet. Dit is niet zo, er zit wel logica in. Maar die is vooral voor de Indiers.
Ik ben er onzacht mee in aanraking gekomen: een jeepbestuurder draaide zonder te kijken de voor hem verkeerde weghelft op. Bastiaan kon hem laten stoppen door luid te pepperen. Ik reed op veilge afstand achter Bastiaan en dacht dat de jeep mij –zoals normaal- ook gewoon voor zou laten gaan. Helaas, hij reed gewoon de weg op. Ik kon hem niet meer ontwijken en pakte nog net de uitstekende bumper mee. Ik weet niet meer hoe ik gevallen ben, maar wel dat ik enorm kwaad was. Enorm! Mijn linkerbeen voelde niet helemaal tof, dus met vereende krachten ben ik naar de kant van de weg gebracht en iets later in een winkel (Nokia cares for people, hihi).Indiers maakten foto's van me en ik kreeg chai! De jeep is intussen gevlucht. Toen ik aan de winkelman vroeg waarom zo iemand wegvlucht, antwoordde deze, dat ie anders in elkaar geslagen zou worden door de mensen die keken. En wel heel hard. Toen kon ik ook wel weer begrijpen dat de bestuurder gevlucht is.
Afijn, Pinky had intussen de motor al weer opgekalefaterd en stond klaar om met de groep mee te rijden, de volgauto stond vlak bij en ik ben er ingestapt, om de laatste 115 km hangend door te brengen. Heel erg vond ik dat op dat moment niet, want het was alweer rond schemerfase 4 en het verkeer bleef erg hektisch. Om 20 uur arriveerden we bij het hotel in Varanasi. De dokter, alweer, kwam sávonds nog naar mijn knie kijken en schreef wat pijnstillers, ontstekingsremmers en een tetenusinjectie voor. Ook kon ik een xray laten maken, om de hoek bij het hotel.
De volgende ochtend gingen we naar de Ganges. Daar gebeurt het, wat Varanasi zo bekend maakt: op de Gaths mensen wassen zich ritueel, wassers wassen en drogen kleding, brandstapels om de doden te verbranden worden opgestookt, terwijl de familie de dode wast in het water van de Ganges.
Het is een indrukwekkend gezicht, en prachtig te zien vanaf de boot.
Het water van de Ganges zou overigens niet erg vuil zijn…

De reis terug.
Na nog een lekker ontbijtje bij de Bakery, gaan we op weg naar de luchthaven. Eerst naar Delhi. Daar met de bus even naar het centrum en dan weer terug naar de luchthaven. Dan naar Frankfurt en dan uiteindelijk naar Amsterdam. Gelukkig kreeg ik drie stoelen tot mijn beschikking op het stuk Delhi – Frankfurt, zodat ik echt heb kunnen slapen, zo’n urtje of 6. Riant, zo heeft het hebben van een dikke knie ook nog voordelen!
Uiteindelijk kon ik Ron en Maaike rond half 11 weer knuffelen. Zij stonden al een uur te wachten, want de info in het Motortrails, avond-tuurlijke motorreizen boekje kwam niet overeen met ons schema. Nou ja.
Heerlijk weer thuis te zijn, Nix even aan de telefoon gehad en Ingeborg en Nenna op de thee. En een zacht bedje.

Knie
Toch maar even naar de huisarts gebeld wat ik nu moet met mijn fijne dikke knie. Ik mocht even langs komen en heb nieuwe ontstekingsremmers gekregen, en een kruk, want ik mag eigenlijk niet belasten.hmm. Volgende week terug komen, want het vocht was nog veel te veel. Omdat ik uit het buitenland kom, schijnt het dat ziekenhuizen je niet willen helpen, omdat je de nare bacterie bij je kan hebben. De huisarts heeft daarom uit voorzorg al een paar kweken gemaakt, zodat duidelijk is dat ik geen schadelijke bacterie bij me heb, mocht het nodig zijn dat er iets met mijn knie moet gebeuren. Die kans is er wel.
Nou de eerste stappen zijn gezet, werk heeft ook al weer geroepen. Maar ook daar moet ik voorzichtig zijn. Want te veel belasten kan meer schade veroorzaken. Dus eerst maar even via de mail…