maak je wel eens wat mee?

Wat leuk dat jullie allemaal reageren! Het is zo moeilijk om alles te nthouden, ik ben gewoon blij met mn netbookje, zodat ik heel snel ales kan vastleggen. En dan nog vergeet ik heel veel. Napal is ongelooflijk mooi, ik zou het wel lopend wilen 'doen'om op die manier alles nog beter in me op te kunnen nemen!

Kathmandu.
Een heel grote stad! Het ligt in een vallei en als je komt aanrijden, zie je de stad zo mooi liggen! We hebben ons hotel in Thamel, de touristenwijk, met allemaal kleine straatjes met allemaal kleine winkeltjes, die bijna allemaal hetzelfde verkopen. Gelukkig vind ik er ook iets van mijn gading: een heel mooi donsjack, dat je in een slaapzakhoesje kan proppen. Ik was daar al naar op zoek geweest in Nederland, maar vond ze wel erg duur. Nu heb ik een geweldig jack voor een superprijs. En ik heb het ook al gebruikt, want we eten bij voorkeur buiten, op een dakterras ofzo. Voor de rokers. Maar op het dak waait het wel altijd een beetje, en koukleum als ik ben....
Op zaterdag is er een excursie naar een Kali tempel. Hier worden offers gebracht, in de vorm van bloemenmandjes, maar ook van levende dieren, zoals geiten en kippen.
We vertrokken om 7 uur smorgens, en de weg was al hartstikke druk bevolkt met tempelgangers en ook joggers! Bij de tempel was het heel druk, mensen stonden al in lange rijen met hun geitje aan een lijntje, of hun kip ander de arm. Sommigen stonden al 2 uur in de rij om te mogen offeren. Wij mochten gewoon kijken en foto’s nemen van de mensen, alleen in de tempel niet. We konden dus niet zien hoe het bloed van de dieren over de god werd gespoten. Want dat gebeurt er. We zagen wel weer de dode dieren in plastic zakjes langskomen, want nadat het bloed geofferd is, mogen de dieren weer mee. Ze worden dan nog heerlijk opgegeten! En dat is ook maar weer gelukkig! We liepen met ons sokken aan, want het was wel een beetje eng, met allemaal bloedplekken op de grond. Toch was het niet luguber, of weerzinwekkend. Maar echt een tempel in bedrijf, met echte mensen, die niet voor de toeristen kwamen offeren. Ik ben er og gezegend, en had een tika op mijn voorhoofd. Dat heeft er niet voor gezorgd dat ik ongeschonden het hotel weer bereikte. Bij een inhaalmanoevre van een mutsige voorligger, moest ik te hard remmen en lag zo onderuit. Niet erg, alleen lag mijn been zonder motorkous op die vreselijk grote uitlaat van de Enfield. Dus een lekkere brandblaar op mijn been. (wees niet bezorgd, ik heb een dokter laten kijken en slik anti bioticum om ontsteking te voorkomen). Die motorkousen zaten in een plastic zakje, want daar hadden we mee in de tempel gelopen. Ik zal me niet meer laten zegenen.
Zondags hebben we de ‘must sees’ van Kathandu gezien. Die moet je inderdaad zien! We gingen dit keer met de bus, en dat is best relaxed, door het hektische verkeer van de stad.

Chitwan.
In Chitwan is een groot nationaal park, en daar gaan we een bezoek brengen. We logeren in een resort, waar we een geschakeld bungalootje hebben. Centraal is een overdekte cirkel gemaakt, waar je kan verzamelen voor excursies, en koffie en thee kan drinken en ook nog een kampvuurtje mag stoken. Dat iedereen ongeveer uitgerookt werd en dat de hele cirkel afgesopt moet worden, nemen de Nepali lachend voor lief! De excursies waren: een kijkje nemen in een olifant breeding center, met een ossenwagen rijden, olifant wassen en er een ritje op maken, met z’n vieren in een mandje. Nou ja, het was strak georganiseerd, maar iets te veel toeristen. Hoewel, dat is dubbel, want daar doen we zelf ook heel erg aan mee. Het goede was, dat alle toeristen over een klein stukje park geleid worden, en dat de rest van het park daardoor ongerept kan blijven. Maar ik zou het niet zo snel weer doen. Wel eenpaar neushoorns gezien.

Van Chitwan naar Pokhara.
Een relaxt ritje over de highway, tot de lunch. Geen pech, geen lekke banden, bijna saai. Dat is natuurlijk niet des motortrails! Dus een paadje opgezocht. Dat zou ongeveer vier uur duren, zodat we dan bij een schemering nummer 3 op de schemerschaal van Niels zouden arriveerden. Het was 50 km onverharde weg, met grote stenen, kleine stenen, grote kuilen, gaatjes, geulen ....En het duurde iets langer. Toen schemerschaal 1 in werking trad, waren we pas op de helft. En daar was een rivier. En die rivier was een meter diep. Te diep voor de Enfields. Niels was heel dapper er door gewaad, maar durfde het niet aan. Er was ook een hangbrug. Met een heel steil opritje, dat je niet kon rijden en een opstapje van een meter. Daar had je erg veel spierkracht voor nodig. De keuze was: terugkeren en dan via de highway rijden, of over de brug. Natuurlijk kozen we de brug. Toen de eerste motor over de brug was, zagen we een trekker aan de overkant. Contact gemaakt en trekker wilde ons wel overzetten! 3 motoren per keer en met een klein laadklepje lukt dit bijzonder snel. Tussendoor nog een motor over de brug laten gaan, want dat scheelde een keer met de trekker. Inmiddels was het echt 10 op Niels z’n schaal. Maar met het volle maanlicht konden we best nog wat zien...dachten we.
Na een minuut of tien kwam de volgende obstakel: een brug. Wel met een spoor voor tweewielers, gelukkig. Onze sterke mannen hadden in no time de motoren over de brug. Sommigen reden zelfs de steile oprit met tweewieler strook op. Dat vond ik te eng en ook Pinky wilde liever niet dat ik dat deed...hij haalde net de bovenrand en viel bijna weer terug. Gelukkig stond het hele dorp hem op te wachten en heeft de Enfield hele grote valbeugels (handvatten).
Na een paar liter water en twaalf pakken koekjes zouden we verder gaan.
Heeft iemand mijn helm gezien? Wim was alle motoren al afgelopen, maar zag zijn opvallende rode helm niet. En waar was zijn motor? Uh, vergeten. Die stond moederziel alleen nog aan de onderkant van de brug.
Volgens zeggen was de weg nu best goed en was het nog zo’n anderhalf uur rijden naar Pokhara. Ik weet niet wat Nepali onder een slechte weg verstaan, maar ik vond deze weg aardig in de richting komen. Ik had wel moeite met het slechte zicht en het formatie rijden. Dit moet bijna wel, om nog een beetje idee te hebben van waar je rijdt. Maar na 3 keer omvallen, (niet hard, wel stom) had ik er genoeg van. Monteur Pinky kwam me helpen met starten en toen ik hem vroeg You drive? Zie hij Me?? Ja? Zo zat ik achterop bij een kleine Sikh monteur, die bijna alle gaten weet te ontwijken en als een gems laveert tussen de stenen en de geulen. Effe pauze. Toen de weg weer iets beter werd, zei hij dat ik maar weer moest gaan rijden en ging hij bij mijn achterop. Ook stoer hoor.
Dus na zo’, 15 uur op de motor kwamen in Pokhara aan. Maak je wel eens iets mee! Het hotel wilde ons niet meer te eten geven, maar vlak ernaast was nog een restaurantje, dat ons best wilde bedienen. Heerlijke fried rice en een paar koppen thee vielen ons ten deel. En toen nog een echt lekkere warme douche, voordat we ons op de iets te harde matrassen konden vleien.
Nu is Niels onderweg naar een prachtig uitkijkpunt over het meer en de Himalaya’s, maar ik wilde ff nix hoeven. Dus zit ik n met netbookje op schoot even een verslagje te maken.
Er gebeurt zoveel, dat je altijd iets vergeet. En da’s wel weer des motortrails.