Bejing

Bejing, de eerste bestemming.

Na een komfotabele vlucht, gelukkig met dvd schermpje, zodat ik nog wat films heb kunnen zien was het te mistig om ín Bejing te kunnen landen. Daarom weken we uit naar Tianjin, een stad aan zee, die zo'n 150 km verder ligt. We hadden 2 tankauto's nodig om weer genoeg kerosine te laden, en uiteindelijk gingen we 3 uur later alsnog naar Bejing. Al met al waren we lekker lang onderweg.
Het hotel is luxe. Het ontbijt superluxe en het programma een uithoudingsslag. Maar ja, als je in Bejing bent, dan wil je ook wel de must see zaken zien. Het bleef jammer genoeg mistig (mysterious) maar toch hebben we de De Grote Muur beklommen en zijn we naar de Ming tombes gegaan.
Het plein van de Hemelse Vrede is groot en aangeveegd. Overdag is het een druk bevolkt plein waar vanalles gebeurt. 's Avonds is het er leeg, want je mag er niet meer op als het donker is. En ook in de Verboden Stad is alles aan de buitenkant keurig aangeharkt. Zelf zou ik liever ook aan de binnenkant iets aanharken, want het is allemaal een beetje stoffig. Een toeristen-versie van een Chinese opera en acrobatiek in een geweldig leuk theatertje is een aangename manier om een beetje idee te krijgen hoe zo'n echte voorstelling is. Het zingen klinkt in onze oren als kattegejank, maar dat schijnt zo te horen.
Waar je eigenlijk niet op voorbereid bent is het verkeer. De autowegen, 7 Ringwegen, die in een steeds wijder wordende cirkel om het centrum heenlopen zijn minimaal 6 baans. Ze zijn vol en druk en tijdens de spits zelfs heel erg druk, lees meer stilstaan dan rijden. Aangezien ons hotel niet heel dichtbij het centrum ligt, gaan we steeds met de bus naar onze bestemming. Dat duurt best lang! Gelukkig kun je vanuit zo'n bus heel veel zien: in wat voor auto's rijden de Chinezen, hoeveel hoge gebouwen zijn er, wie wint, de (elektrische) fiets of wij. En als je mazzel hebt zie je het Vogelnest en de zwem Cube, of de prachtige toren van Rem Koolhaas. Wel snel kijken, anders staat er alweer een ander gebouw.

Toen wij na ons dagprogramma op dinsdag 1 november weer in ons hotel kwamen, was er een smsje van Ingeborg, of we haar of Marnix wilden bellen. We wisten toen al dat er iets ernstigs was. Maar het bericht dat onze kleine trouwe schnauzer dood is, kwam heel hard aan. Natuurlijk was ze de laatste maanden aan de hartpilletjes, maar ze deed het er prima op. En ook toen ze naar haar bekende vakantieadres ging was ze tierig. Toch bleek ze zich daar al snel niet goed te voelen. De pensionhouder had in het telefoontje aan Ingeborg gezegd dat Belle niet helemaal ok was, maar ook niet heel ziek leek. En dat hij de volgende morgen, dinsdag dus, contact met de dierenarts zou opnemen. Dat hoefde al niet meer. Ze is niet meer wakker geworden.
Wat is het dan fijn om 2 volwassen kinderen te hebben die gewoon regelen en doen wat je zou willen! Ze hebben Belle opgehaald en op onze vertrouwde plek begraven. Foto's zijn er ook, voor als we er aan toe zijn om te bekijken. Een behoorlijk heftig verhaal dus.
En hoewel we heel verdrietig zijn, hebben we er ook wel vrede mee. Belle heeft in elk geval geen lange lijdensweg gehad, hoewel ik het vooral heel erg vind dat we er niet waren. Maar dat is niet meer te veranderen, helaas.
Tijdens onze reis zijn we nu dus op zoek naar een mooi monument voor op Belle's grafje. Misschien wordt het wel een terracotta wachter, zo'n stoer beeld voor een stoere hond.

Op onze vrijde middag in Bejing hebben we een tripje gemaakt door een nieuwe hippe kunstenaarsbuurt, gelegen op het terrein van een munitiefabriek. Het heet 798. Op de lange wandeling ernaar toe kwamen we door woonbuurten met de vertrouwde Aziatische winkeltjes van 2 bij 1 meter. Eindelijk een beetje zoals ik het me had voorgesteld. Ik heb echt het gevoel dat er voor de Olympische Spelen van 2008 heel veel vernieuwd is in het centrum van de stad. En dat er hard gewerkt wordt om te laten zien dat Bejing schoon en goed onderhouden is.
798 heeft geweldige galeries en shopjes, met mooie kunst buiten en binnen. De kledingontwerpen zijn heel leuk en er gebeurt steeds iets. Openingen van exposities, of startende kunstenaars die je uitnodigen voor een kop thee en je willen strikken als tussenpersoon in Europa voor hun kunstwerken. Je kunt er ook lekker eten. Ik had hier in Nederland over gelezen, en vind het superleuk om het in het echt te hebben 'geproefd'!