me and my Enfield

Na Ganktok weer in een zinderende rit naar Siliguri. Onderweg Kalimpong aangedaan, waar een mooi klooster is. Dit wordt momenteel gerenoveerd, wat als voordeel heeft dat je je schoenen mag aanhouden. En wij met onze meterslange veters in de bergschoenen! De vloer wordt met heel kleine houtblokjes bekleed. Monikkenwerk, letterlijk dus!
Omdat de rit toch weer iets langer bleek te zijn dan gedacht, zouden we in de schemer aan komen, bij het bij ons al bekende hotel. Het werd sneller schemerig dan gedacht. Maar Niels had ook hier zijn gedachtes al over laten gaan: er is lichte schemering en donkere schemering. En waarschijnlijk zouden we in een van die 2 wel aankomen. Het werd donkere schemering! In een kolonne met eerst allemaal zoveel mogelijk klein licht, behalve de achterste rijder. Zo kan Niels goed zien of de groep nog compleet was. Maar het is een (georganiseerde) chaos op de weg: mensen doen nog boodschappen bij de langs de weg staande kraampjes, fietsers zoeken hun pad, altijd zonder licht. Dan rijden de riksja’s al pepperend om de fietsers en de voetgangers heen. (zij heben van die toetertjes met zo’n zwarte ronde rubber bol, peppep!) Brommers hebben meestal wel licht en die cirkelen tussen de motoren. Autos’en bussen vinden zichzelf de meeste rechten hebben op de weg en laten dit luidruchtig weten. Soms met een licht, soms geen, of soms met heel veel licht. Om van de tegenliggers nog maar niet te spreken. Maar na een kilometer of 20 in de donkere schemering kwamen we op een splitsing van wegen aan, vlak voor Siliguri. Omdat een vrachtwagen zich tussen de groep had gedrongen, en zo in het midden ging rijden dat je niets meer kon zien, of inhalen (rechts) ging ik na een tijdje toch maar links voorbij. Net op dat moment splitste de weg zich en zat ik op de verkeerde weg. Het ging gelukkig niet hard en direct toen ik een fluitje hoorde wist ik dat dat voor mij was! Na een kleine u-turn kon ik me bij de groep voegen en bereikten we blij het hotel.
Toen kwam Nepal. Zondagmorgen 25 okt nog snel even de Solar challenge gecheckt en gelezen dat ze als tweede mochten starten. En natuurlijk had ik Marnix al gezien in het filmpje. Is een leuke gewaaarwording: zie je ineens je kind staan tussen de technische studenten.
De grensformaliteiten namen zo’n 3 uur in beslag: uitchecken uit India, visum kopen en motoren inchecken in Nepal. Ook de chauffeur werd gewisseld. Dilip ging terug met het india busje en Kumar rijdt de nieuwe bus. Na 10 minuten was de bus ons al kwijt, op weg naar onze lunchplek. Pas uren later vonden ze ons weer, op de weg naar het resort waar we nu zijn. In Dharan. Het resort is een ‘park’ waar we allemaal een huis met heel veel kamers hebben. Een slaapkamer en een badkamer is open. Het lijkt heel luxe, maar...het is allemaal een beetje vergane glorie. De matrasssen zijn 4 cm dik en de kussens zijn zo hard, dat je er een raar hoofd van krijgt. Maar ja, spannend is het wel!
Maandag 26 okt. 7 uur weg, want ruim 200 km staat ophet programma, naar Janakpur. Na een stuk binnendoorweg komen we bij een rivier aan...en een boot. Sterke mannen hijsen de zware motoren op de boot en er weer af. We dachten dat we er waren, maar er bleek nog een rivier achter te liggen: dus nogmaals de hele procedure. Al met al duurde dit wel 3 uur! Een behoorlijk snelle lunch kon niet voorkomen dat we weer in de donkere schemering bij het hotel aankwamen. De laatste 20km waren onverhard en in het donker, dus gingen voorzichtig. Toch is het spannend, zo met kuilen en stenen en trekkers en fietsen.
Op dinsdag zou het een relaxte dag zijn. Ohoh. Op een supersaai stuk high way begeeft een van de motoren het. Een zuiger is dood, zo melden Pinky en Hafiz. Ik heb met bewondering gekeken naar hun teamwerk om uit te vinden wat er met de motor loos was. Heel systematisch werkten ze dingen af, om na een paar minuten elkaar aan te kijken en hun hoofd te schudden. Met nogal trieste blik. Direcht wordt actie ondernomen: wielen gedemonteerd, zadel en achterspatbord eraf, en na enig gereorganiseer door Kumar in de bus stond er een naked bike achter in de bus. We dachten dat dit de enige pech was, maar nog een lekke band en nog een lekke band... We hadden al een kortere route gekozen, want onze eindbestemming, Kathmandu, was nog ver. Binnendoor moest kunnen, een berg met heel veel haarpins, wat natuurlijk heel leuk rijden is. Na nog een soort van opstopping, demonstratie, op de top, reden we in kolonne de berg weer af. We worden tegengehouden bij een dam, waar eigenlijk geen buitenlanders doormogen. Maar met enig geritsel mogen we één voor één erdoor. Het rijden gaat goed, totdat Niels weer een lekke band kreeg...en de pomp was niet mee, evenmin als het busje. (we hadden wel Hafiz mee, die reed bij Niels achterop. Bij een klein huisje raad gevraagd, want een pomp had niemand. De motor kon met een zandtruck mee naar Kathamandu, waar we nu maar gingen overnachten. 2 mensen gingen ook mee met de vrachtauto, want de buikkrampen hadden heftig toegeslagen. Zij hebben een behoorlijk (koud) avontuur beleefd, wat na de vakantie natuurlijk een van de bijzondere herinneringen wordt. Een paar mensen waren nog wakker gebleven om de verkleumde uienzakzitters op te wachten. Het prachtige hotel, midden in de wijk Thamel gelegen, had het restaurant al gesloten (ze waren om 10.00pm eigenlijk al dicht, maar toen waren we net aangekomen), dus mijn dompelaartje en theezakjes meegenomen en daar hebben we nog even ziten nakaarten. Wel weer royaal in de donkere schemering aangekomen. Omdat de ritten toch wel erg lang zijn- we gaan echt bijtijds rijden- worden sommigen toch wel wat vermoeid, zeker de achteropzitters. Wat een belasting zeg, de hele dag alleen maar zitten en kijken en zorgen dat je geen grote stuiters maakt als er een kuil niet te ontwijken is.
We spreken daarom een ‘dagje rust’ in Kathmandu af. S Morgens zelf iets doen en om 1300 vertrekken naar Bhaktapur, een van de koningsteden. Wat een klus om Kathamandu uit tekomen zeg. Een grote file, eerst tussen de kleine straatjes door en later op de ‘snelweg’. Maar we komen er en bekijken de mooie gebouwen met de rijke versieringen. Maar misschien nog wel mooier vond ik de kleine straatjes met de winkeltjes die niet vol liggen met souvenirs . Hier kun je zien dat er geleefd wordt! We eindigen de dag in de lichte schemering bij een waanzinnig mooie plek Dhulikhel. Het hotel bestaat uit bungalows met uitzicht over de vallei en bij helder weer de Himalaya’s. Om half zes morgenochtend kun je de zon zien opkomen, ..We gaan slapen met de gordijnen open, zodat we eerst snel kunnen checken of het waard is om op te staan. Maar het ziet er goed uit! Gelukkig konden we vanuit ons bedje zien dat de er wolken voor de bergen zweefden. We konden dus nog een uurtje verder slapen, om gewoon om 7 uur te ontbijten. .
Donderdag 29 okt Charikot, last resort. Massage en bungeeswingen
Na een relaxte start over een super supermooie weg, slingeren we richting Charikot. Ik was laatste rijder vandaag en heb de schuiver die en van de groepsleden maakte over een olievlek, niet gezien. Gelukkig droeg hij ‘all the gear’ en bleef de schade beperkt aan wat verbuigingen aan de motor en een ‘zere’ duim en voet. Niels kreeg weer een nieuwe passagier achterop, maar dat duurde slechts 3 kwartier, toen kwam een blije Hafiz alweer op de herstelde Enfield aanrijden. Heerlijk zulke mannen. Rond 12 uur waren we in ons Last Resort aangekomen waar spannende dingen te gebeuren staan. Heel stoer heb ik me opgegeven om te bungeeswingen: vanaf een 160 meter hoge brug spring je, met je hoofd omhoog, aan een touw naar beneden. Dat touw is weer verbonden aan een ander touw, dat je een soort swing geeft, zodat je na een val van zo’n 125 meter in een zwaaibeweging boven de canyon schommelt. Gelukkig staat het op film, zodat ik het kan bewijzen.
Want het is zo eng! Ik ging als eerste, en tot het moment dat ik onder het beugeltje moest bukken om op het springplatform te komen, ging het prima. Ik durfde wel. Maar toen ik er eenmaal stond, en helemaal in het harnas vastgesnoerd zat, wilde ik eigenlijk toch niet.Na 3 tellen bleef ik dus toch nog maar even staan! Maar ja, ik doe wel vaker dingen die ik eigenljk niet durf, dus ik ben gesprongen. Alsof ik niet aan touw zat, zo bang was ik. Gelukkig kun je mijn geschreeuw niet zo goed horen, want ik heb zooo hard geschreeuwd. Ik had er gewoon keelpijn van! Maar daarna was het zo gaaf! Swingen in een canyon, met onder je een snelstromende rivier, en naast je de steile wanden van de kloof.
Wow
Na een inspannende klim naar boven hebben de 5 durfals veel te vertellen over wat je wat je voelt als je springt. Zoiets heb ik nog nooit gevoeld! Gelukkig kon ik ook nog ‘op massage’ wat een heeel (heul) prettige ervaring was. Zo kwam de adrenaline weer een beetje tot rust...
Na een koude nacht en een ochtendje relaxen op het heerlijke resort, gaan we vanmiddag, vrijdag 30 okt. Weer terug naar Kathmandu. Programma: zaterdag speciale offertempel, s’middags shoppen en zondag excursie ‘must sees’in Kathmandu.