Cyprus, offroad en onroad

Onze tweeweekse reis naar Cyprus is alweer achter de rug!
De eerste week hebben we motor gereden met een Motortrails groepje. Met de appartementen van Kalomyra in Polis als uitvalsbasis, hebben we steeds moeilijker weggetjes en geitenpaadjes gereden. Zand, stenen, grote stenen, kleine stenen, hellingen omlaag en hellingen omhoog…
Dit voorjaar is het behoorlijk slecht weer geweest in Cyprus –er is heel veel regen gevallen- waardoor de weggetjes bijna onbegaanbaar waren geworden. Dus worden die paadjes weer netjes vlak geshoveld. Dat maakte het voor ons wel weer iets minder avontuurlijk, maar ja, als bewoner van Cyprus wil je ook wel ergens kunnen komen. Cyprus heeft nog steeds veel ongeasfalteerde wegen, maar elk jaar wordt het wegennet aangepast, en zijn leuke dirtroads ineens zwart geasfalteerd.
We hebben slechts een klein stukje van het zuidelijke gedeelte gezien, en tijdens de week had ik eigenlijk geen idee waar ik nu was op het eiland. Dat inzicht kwam pas na de tweede week, toen we vanuit het noorden weer terugreden, over de geasfalteerde weg.
De mensen: veel, heel veel Engelsen en ook Bulgaren, Roemenen en andere ‘buitenlanders’. De Cyprioten zie je beijna niet. Als je vraagt waar die zijn, krijg je als antwoord: dat zijn de managers.

Het Turkse gedeelte…
Een blinkend witte nieuwe grensovergang, waar we een verzekering voor de motor moesten kopen. Die verzekering wordt weer verkocht door een andere official dan de douanier. De douane mochten we pas passeren als we een verzekering hadden. Nu was de verkoper effe lunchen…, maar na een kwartiertje kwam hij aangesneld, in een huthumeur, want hij had eigenlijk geen dienst. Wij hielden ons een beetje rustig, want we waren al blij dat we de grens over gingen komen! Uiteindelijk werden we snel en efficiënt geholpen en kon de verzekeringverkoper ook nog aardig naar ons lachen!
Daarna zijn we via een kleine bergpas met behoorlijk nieuw en heel glad asfalt naar Girne gereden, waar we een spiksplinternieuw hostelletje vonden, pal aan de haven, met al z’n terrassen. Gezellige stad!
Richting het oosten, via een dirtroad, die ook iets te welig aangeharkt was, waardoor Ron zijn ikbennognietgevallenstatus verloor. Gelukkig zonder grote gevolgen, maar we zijn daarna toch maar op de weg gebleven.
Veranderend landschap: van eerst goedkoop gebouwde strandhotels, allemaal inclusief nightclubs, naar dorpen met half afgebouwde vakantiewoningen, die er al een aantal jaren leeg staan. Brr, naar en luguber gezicht. Na minsten 5 van die lege dorpen houdt die bebouwing ook op en komen er ‘gewone’ dorpen, waar je ook nog koffie kan drinken.
Steeds leger en vlakker wordt het en het graan, haver, wordt gecombined en het stro in grote en kleine balen geperst. Ik blijf wel een beetje een boerendochter…
Maar echt een plek om te overnachten, met ook een beetje reuring, konden we niet soepel vinden. Uiteindelijk kwamen we in Famagusta terecht, waar wel een prettig hotel was, met prima eten!
Nicosia,de hoofdstad, wilden we ook wel zien. We hebben in het Turkse gedeelte geslapen en zijn zonder motor wel aan de Grieks Cypriotische kant geweest. Het heeft een beetje Berlijnse muur effect. Hoewel er nu niet meer geschoten wordt bij de grens, is er wel scherpe controle, De verschillen tussen Noord en Zuid zijn daar enorm goed te zien. Noord heeft duidelijk veel minder geld te besteden. Gelukkig zijn er wel projecten gaande om karaktervolle gebouwen en markten op te knappen.
Het contact met de mensen is heel open. De Turken zijn heel vriendelijk en werken keihard. Zij vinden de situatie van de laatste jaren wel beter (2003 ging de grens open,) maar hebben wel problemen met de tweedeling. Zij vinden eigenlijk dat het wel Turkser mag, zoals de Grieken vinden dat het Griekser mag. Beide instellingen zijn te volgen, als je de geschiedenis een beetje uitpluist.
Vanuit Nicosia zijn we weer naar Girne gereden, en vandaar weer naar het Zuidelijke gedeelte van Cyprus. Dit is slechts 50 km naar de grens, met prachtige kronkelweggetjes en kleine dorpjes. We wilden nog het Kykkosklooster bezoeken, dat lag mooi op de route terug naar Polis. En volgens reisleider Geert was er in het dorpje Campos, wel een hotel.
Het klooster is inderdaad indrukwekkend!
En de Luxuary room die we in Campos vonden was super: bij een partycentrum, waar de volgende dag een feestje werd gegeven voor zo’n 350 man. Leraren komen vieren dat het de laatste schooldag was. De eigenaren spraken geen Engels, en mijn Grieks was niet helemaal toereikend, maar we hadden een heerljike kamer, kregen eten en drinken en mochten kijken in de keuken. Letterlijk. Dit voelde weer als REIZEN!!!!
De laatste motordag hebben we relaxed gebruikt om alles te regelen, nog even naar de haven te rijden, nog even naar een strandje te rijden en pas om 17.30 de motoren weer terugbrengen.
Een bijzondere vakantie!!!