gewogen en te licht bevonden

5 september 2012
Stel je voor: we vertrekken ‘smorgens met een dikke windkracht 8 en ijs op de plassen. Alles wat los zit, wordt weggeblazen. We hangen scheef op onze motoren en proberen ze uit alle macht op de weg te houden. Het is net te doen.
We gaan richting Askja, en volgen de contouren van de Vatnajokull, met 8400 km2 de grootste gletsjer van Europa. Daar is minder beschutting voor ons en de wind wakkert nog steeds aan. Tijdens de koffiestop, bij een hut, waar je ook mag schuilen als je strandt onderweg, repareren de mannen de motor van één van ons, die bij een technische afdaling net niet de juiste route nam. Ikzelf ben al een paar keer finaal van de weg geblazen en kom via om weggetjes nog net uit waar ik moet zijn. Maar de wind krijgt steeds meer vat op me.
Als de motor weer rijklaar is vertrekken we. Intussen schat ik de wind op kracht 9. Als ik de wind in m’n rug voel, lijkt het alsof ik zweef. Een soort windplaning, in plaats van aquaplaning. Rechtdoor lukt het, maar als ik een bocht omga, pakt de wind me op en smijt me meters verder weer neer. Na een paar valpartijen, voel ik me echt een speelbal van de wind. Ik zit op de motor en durf niet eens mijn voet op te tillen om de standaard uit te zetten. Dan val ik gewoon om. Help!
Ik besluit om niet verder te rijden. Dit kan ik niet. Ik ben bang om hard te vallen, waardoor of de motor erg beschadigd wordt en niet verder kan, of ik zelf ongelukkig terecht kom. Ik voel me heel onmachtig.
Gelukkig steunt iedereen me in mijn beslissing, wordt Kaatje ergens stabiel neergezet en kruip ik in de volgwagen. Hopend dat we mijn motortje de volgende dag kunnen redden.
De mannen en hun motoren hebben meer gewicht. Zij halen met heel veel energie, moeite, valpartijtjes en doorzettingsvermogen Askja toch.
Het was een uitputtingsslag! Gelukkig heb ik me nuttig kunnen maken met foto’s maken vanuit de auto. Beelden die je anders niet zo snel krijgt.
De volgende ochtend gaan 5 mannen Kaatje proberen te redden. Deze actie mislukt, omdat het nog steeds mega hard waait en er sneeuw is gevallen, die de weg aan het zicht heeft onttrokken. We besluiten dat de motor via de andere kant wordt opgepikt en naar een dorp gebracht waar we de volgende dag langskomen.
Een ‘reddingsbrigade’ met stoere IJslanders rijdt s’nachts gewoon even naar de gletsjer op en neer en halen Kaatje uit de penarie. Dit lukt gelukkig wel, zodat ik alsnog verder kan rijden. Want dat was toch mijn doel!

En IJsland was nog niet uitgeraasd. Op dezelfde dag dat ik weer herenigd ben met Kaatje, gaan we slapen in een idyllische berghut in Laugafjell. Na een heerlijke swingende route, moeten we nog 21 km bergpas rijden voordat we bij de hut met hot- pot komen. Bij km 1 begint het heel lichtjes te sneeuwen. De sneeuw wordt dikker en dikker en na zo’n 15 km komt de auto vast te staan in de sneeuw. Nu begrijpen we waarom we scheppen hebben meegenomen. Met vereende krachten graven we de auto los en gaan we ons nieuwe avontuur in: inmiddels is het donker geworden. Achter elkaar glibberen we de berg op. Soms moeten de GS-sen even geholpen worden, want zij hebben nu hun gewicht weer tegen. Het is leuk, inspannend, maar ook heel spannend! Om 23.00 uur rijden we luid toeterend en met een grijns van oor tot oor het terrein van de hut op! Pft, weer gered.