tadjikistan

Tadjikistan : route:
Khujand - Dushanbe - Kalaikum - Khorog - Layanger - Murgab - Karakol -
Sary Thash - Osh
We zijn in Tadjikistan! De grens was alleen 40 km verder dan wij in onze gps hadden staan. Maar we vonden hem, dankzij de hulp van de vriendelijke militairen bij de grenspost die wij in de gps hadden, maar die gesloten bleek te zijn.. En na 2,5 uur erover! Daarna nog 70km extra rijden om in ons hotel in Khujand te komen. Maar dat doen wij allemaal heel gewoon: gladueus accepteren dat het is zoals het is! We vonden een goed hotel, maar 4 km uit centrum. Dus met een taxi naar het centrum en bij het eetcafé de keuken in, want de kaart was in t Russisch. Het eten was heerlijk en vooral ook leuk!
Tadzjikistan is MOOI.
Je weet niet wat je ziet, kale bergen, pittoreske dorpjes aan de voet van de berg. Gelukkig hebben we de tijd om dit land te leren kennen!
De kinderen zijn allemaal heel enthousiast, ze roepen Hellohellohello met schelle stemmetjes en stoere binkies willen high fives geven. Ik heb het een keer geprobeerd, een high five, maar een jongetje raakte mijn onderarm zoo hard dat ik er een uur geen gevoel meer in had. Vanaf dat moment zwaaide ik heel voorzichtig, met m'n ellebogen in mijn zij gedrukt en een hand voorzichtig omhoog...hi
De hoofdstad Duchambe is een vrij nietszeggende stad. We hebben er een nieuwe broek gescoord voor Wim en lekkere koffie gevonden in een warenhuis.
We logeerden in een guesthouse met El Capitan aan het roer. Deze man heeft ons allemaal de 6 offroad banden laten zien die in zijn kantoortje stonden. Wat hij er precies mee wilden zeggen weten we nu nog niet.
Maar dat hij een liefhebber van de Pamirs was bleek wel. Hij overtuigde onze leuke chauffeur Asamat, of Sinsalabim, of Sindbad, of Sindala -hij luisterde naar alle namen- om een avontuurlijker route door de Pamirs te nemen, dan die in onze gps stond. Met 60 km offroad. Daar hadden wij wel oren naar, dus op weg. Eindelijk stof!
Alleen, de laatste 70 km naar het hotel bleken ook offroad te zijn. Heel mooi over een pas, maar wel heel lang als je het niet verwacht. Gelukkig arriveerden we rond 1900 in 'hotel' Rosa, in Kalaikhum. Dit bleek een homestay te zijn. We hebben even getwijfeld of er zouden blijven... het was eigenlijk best prima. Grote vierkante kamers met een tapijt en een matje met kussen en dekbedje. Wel tv voor voetbal! De douche en wc waren alleen beneden. En de trap daarnaartoe een beetje eng. Het was gewoon een leuk soort kamperen. We hebben wel de WK Finale Argentinië tegen Duitsland gekeken.
De volgende dag hebben we ons aan de geplande route gehouden, de rivier steeds aan onze rechterkant.
De weg was iets beter, met minder grote gaten, dus haalden we 40 km pu gemiddeld. We raakten nog in de knel omdat er een mul zand passage was waar vrachtwagens om de beurt naar boven of beneden moesten rijden. Wij hadden dat niet door en denderden daar een beetje tussendoor. Wim heeft nog een vrachtauto proberen omver te duwen, maar dat lukte niet.
De weg is ruig, veel gaten, veel opgevulde gaten en gravel. Eigenlijk is gewoon gravel het fijnste, want dan weet je dat je schuifelt, maar de grote gaten en stenen zijn er niet. De laatste 100km waren gravel, dus lekker schuifelen met 60 km per uur. Dit keer logeerden we in een homestay in the middle of nowhere. De man des huizes sprak een beetje Engels. Er liepen veel kleine kindjes rond, die heel liefdevol werden verzorgd! Boodschappen werden met Simsala en Wim in hun auto opgehaald. De auto werd aangeslingerd, met een echte slinger, dat dan weer wel. Er is niets in de nabije omgeving. Maar dat is daardoor ook bijzonder! Savonds kwam nog een hiker uit ZuidAfrika aan die hier in de bergen liep. Wel grappig, want ik herkende heel veel uit het boek wat ik lees: Wild van Sheryl Strayed. En we verdenken hem ervan dat hij Wims halve kilo AH pinda's, al 10.000km meegezeuld, stiekem achterover gedrukt heeft.
Smorgens om 5 uur zat er een soort Specht op het raam te tikken. Die wilde erin. Maar ik vond het te vroeg en stuurde hem naar het volgende raam. Daar sliep Simsala...
De volgende dag startten we met een pittige route van 100km pas omhoog tot 4344m Veel rough tough stenen en verraderlijke stukjes poederzand. Leuk om te rijden!
Wat een gruwelijk grote verscheidenheid aan bergen. Hoog vooral: we reden vandaag steeds rond de 3800 meter en nog staken de bergen daar zeker nog 2 km boven uit. Hoe nietig kun je je voelen, en hoe blij dat je daar mag rijden!
De laatste 100 km waren weer 'gewoon' asfaltweg, maar bij elke bocht was er weer een andere berg. Grillig, zacht, rood, groen, paars, zandkleurig, grijs.... Nog nooit eerder zo'n veelzijdigheid aan bergen gezien! (En dan komt Kirgistan nog)
Het hotel waar we kwamen was een beetje partijdig: eerst wisten ze niet dat wij kwamen, toen zaten ze vol. Toen vonden ze toch onze reservering. Maar wij vonden het een ballentent: de dumplings die we hadden besteld, waren op. Zeiden ze. Maar een uurtje later kwamen vier politieagenten gewoon bordjes dumplings eten. Toen ik tegen Simsala zei dat ik dat raar vond, zei deze geheimzinnig: ze hadden misschien gereserveerd?!
En toen Jan een ijsje wilde als toetje, omdat hij dat bij een andere gast had gezien, zei de dame knalhard: nee dat kan niet. En toen ik het een minuut later weer vroeg, kon het weer wel. Raar volk die Tadjieken.
We besloten om de volgende dag zo'n 100km verder te rijden, naar een dorp, Karakol, aan een meer. Daar was een fijne homestay waar we in een yurt hebben geslapen. Heel bijzonder om een gezin zijn ding te zien doen en zelf daar heel dicht bij te zijn. We waren blij met deze beslissing, want dit was het echte leven in het dorp dat we te zien kregen. Het was best koud savonds en we zaten op 4000m. Dus lekker onder zware dekens slapen!
We hebben de Pamir Highway fantastisch kunnen rijden, gezwaaid naar de fietsers die bepakt zwoegend dezelfde route reden, de Hellohellohello kinderen, de dorpjes langs de weg, de leuke dirtroads en de geweldige veelzijdigheid aan bergen. Pfjoe, wat een land!